ถึง พ่อ หนูเก็บความลับนี้มานานหลายปี พ่อรู้อะไรไหม น้ำหนักของมันกดดันจนแทบหนูจะทนไม่ไหว พ่อที่หนูเคยนับถือเป็นเสาหลักแห่งความแข็งแกร่งและซื่อสัตย์ กลับมีเรื่องชู้สาว ถ้าหากวันนั้นไม่บังเอิญเจอข้อความในโทรศัพท์ระหว่างพ่อกับผู้หญิงอีกคนล่ะก็ มันคงจะดีกว่านี้นะ เเต่พอมันจะรู้ ก็รู้เเบบที่หนูก็ตั้งตัวไม่ทันเหมือนกันเลย พ่อรู้ไหม หนูมองพ่อไม่เหมือนเดิมมาตลอด ตั้งเเต่วันนั้นที่หนูรู้ความจริง เเม้กระทั่งตอนนี้รู้สึกเหมือนถูกหักหลัง มันโคตรน่ารังเกียจเลย ทำไมถึงทรยศต่อความไว้วางใจของแม่ได้อย่างเลือดเย็นล่ะ หัวใจของหนูปวดร้าวแทนแม่เลย ผู้หญิงที่เสียสละอุทิศตนเพื่อครอบครัวของเรามาตลอดชีวิต เเม่เปรียบเหมือนแบบอย่างของความสง่างและความเมตตา กรุณา ความรักที่เเม่มอบให้พวกเราไม่มีวันเปลี่ยนแปลง หนูอยากจะไปเผชิญหน้ากับพ่อ เปิดโปงเรื่องนอกใจของพ่อให้หมด เเละภาพลักษณ์ที่พ่อดูเหมือนจะเป็นคนดีเเม่งโคตรตอแหลเลย เเต่หนูก็อึ้งมากกว่าที่มารู้ภายหลังว่าเเม่น่ะ รู้ความจริงอยู่เเล้วเรื่องที่พ่อนอกใจ แต่เเม่เเค่อยากรักษาความสัมพันธ์ไว้ เพื่อครอบครัวของเรา... อันที่จริงหนูยอมรับไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่เเม่กลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หนูยอมรับความเเข็งแกร่งของเเม่เลย จนกระทั่งเเม่จากเราไปไง ความเศร้ามันครอบงำหนูมาตลอด หนูเเทบเป็นบ้า ช่วงเเรกทำใจไม่ได้ จนต้องแอบสั่งยานอนหลับมากิน เเล้วพ่อก็พาเด็กคนนั้นเข้ามาในบ้านของเรา พ่อรู้ไหม ตอนที่หนูเขียนไดอารี่นี่ขึ้นมา หนูเจ็บใจเเค่ไหน ถึงหนูจะเข้าปี 1 เเล้ว และพ่อก็เป็นคนส่งเสียหนู แต่หนูก็ลืมสิ่งที่พ่อทำไม่ได้หรอกนะ หนูกับน้องชาย ลูกนอกสมรสพ่อน่ะ โคตรจะห่างเหินกันเลย หนูเกลียดเด็กคนนั้น หนูไม่ได้ดีใจที่ได้มันน้องชายเลยเเม้เเต่น้อย หนูอยากให้มันไปให้พ้น ๆ หน้าด้วยซ้ำ หนูรังเกียจเข้าใจไหม เพราะเป็นเหมือนการย้ำเตือนถึงการนอกใจของพ่อไง แต่ช่วงเวลาที่หนูเศร้า น้องกลับอยู่เคียงข้างหนู วันนั้นน้องทอดไข่เจียวหน้าไหม้ ๆ ให้กินด้วย ตอนเเรกจะไม่กินหรอก เพราะไม่ถูกชะตา แต่เห็นความตั้งใจก็ลองกินกู รสชาติห่วยเเตกอยู่ ก็สมกับเด็ก 8 ขวบทำนั่นแหละ พอหนูรู้จักน้องมากขึ้น หนูก็ได้เจอกับเด็กผู้ชายที่ใจดีและเห็นอกเห็นใจคนอื่น น้องไม่มีนิสัยเหมือนพ่อเลย คอยปลอบโยนและรับฟังทุกอย่าง แม้สถานการณ์ที่น้องเกิดจะไม่ดีนัก แต่หนูก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผูกพันกับกล้อง น้องเองก็คงรู้สึกสูญเสียและโหยหาเหมือน ๆ กันเพราะเเม่ของกล้องเองก็ทิ้งกล้องมาให้พ่อเลี้ยง น้องเองก็เป็นเด็กไร้เดียงสาคนหนึ่ง หนูสงสารกล้องที่เกิดมาจากความไม่รู้จักพอของพ่อ มันเป็นเส้นทางที่ยากลำบากนะ แต่สุดท้ายหนูก็ทำใจยอมรับกับการตัดสินใจของพ่อ หนูเรียนรู้ที่จะยอมรับว่าพ่อเป็นคนที่มีทั้งข้อดีและข้อเสีย เป็นคนที่สามารถให้ความรักอันยิ่งใหญ่และสามารถทำผิดพลาดครั้งใหญ่ได้เหมือนกัน และหนูเรียนรู้ที่จะรักน้องชายโดยไม่เงื่อนไข ยอมรับกล้องเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว มันไม่ได้ง่ายเลยเเต่หนูก็ยอมเปิดใจให้กล้อง น้องเป็นเด็กน่ารัก ว่านอนสอนง่าย แค่ติดกวนตีนบ้างบางครั้ง ถึงย้งไงก็เถอะ น้องมันก็ไม่ได้มีความผิดอะไร ยังไงซะเรื่องมั้นก็ขึ้นเเล้วก็ให้เเล้วกันไป แต่หนูอยากเขียนระบายเอาไว้ แม้หนูจะทำใจได้ก็ไม่ได้หมายความว่าหนูจะไม่เจ็บ หนูขอให้พ่ออย่าทำพลาดอีก หนูขอเเค่นั้น ด้วยรัก นมัสวีร์