## 22 เมษายน 2567 ถึง ไดอารี่ วันนี้ใจฉันหม่นหมอง รู้สึกเหมือนถูกโลกทั้งใบทับลงมาบนบ่า แฟนของฉันตรวจพบว่าติดโควิด-19 เห้อ เอาเเล้วไง ร่างกายที่ดูจะเเข็งเเรงของเขามาเป็นโควิดวันนี้ ฉันคิดว่ามันน่าจะมาจากที่ไปซื้อโทรศัพท์วันนั้นเเน่เลย เเล้วไม่รู้ว่าเอาเชื้อมาจากใคร มันน่าจะเพาะเชื้อในร่างกายของเขา จนตรวจเจอนั่นแหละ ตอนแรกที่รู้ข่าว ก็แอบกังวลอยู่นะ เพราะตัวเองวันนี้เอาเเต่หลับ กว่าจะตื่นกว่าเที่ยง นาฬิกาก็ไม่ยอมปลุกซะด้วย เลยหลับใหลจนไม่รู้ว่าเช้าเเล้ว อากาศก็ร้อนแหละ แต่ทำไงได้ในเมื่อมันง่วงคนเลยนอน555 แฟนของฉันเองก็ดูอ่อนแอและกังวล หลับตั้งเเต่บ่ายจนเกือบบ่ายสามโมง ฉันรอคอยข้อความจากเขา เนื่องจากเป็นรักทางไกล จึงไม่สามารถไปดูเเลเขาได้ เเละฉันเองก็ป่วย ไม่รู้จะรักษาหายไหม มันมีจ้ำเเดงขึ้นมาด้วย อาการของฉันมันยิ่งเเย่ลง ฉันไม่อยากพูดให้เขาฟัง กลัวเขากังวลเกี่ยวกับอาการของฉัน เเค่เขาเป็นโควิดฉันก็ห่วงเขามากเเล้ว ดูทรงอาการน่าจะเป็นหนักเอาเรื่องอยู่ ปรกติจะส่วข้อความเเว้ดหาเสมอ เขาน่ะชอบขี้น้อยใจ เเต่ฉันขี้น้อยใจกว่าเขา ตอนนี้ฉันทำได้แค่เป็นห่วงเขา หวังว่าเขาจะอาการไม่เเย่ไปมากกว่านี้ ถ้าหากเป็นไปได้ ฉันอยากไปเจอเเละดูเเลเขาด้วยตัวเอง ฉันรู้ดีว่าเขาต้องผ่านเรื่องนี้ไปได้ และฉันจะอยู่เคียงข้างเขาเสมอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันหวังว่าแฟนของฉันจะหายป่วยในเร็ววันนี้ และเราจะได้กลับมาใช้ชีวิตปกติสุขกันอีกครั้ง ฉันรักเขามาก หายเร็ว ๆ นะ <3 ด้วยรัก กรชวัล