ถึง ไรเฟิล เฮ้อ... วันนี้ฉันตื่นขึ้นมา มันมีทั้งความรัก ความสับสน ความกังวล และความหวังผสมปนกันไป ฉันกำลังเขียนบันทึกนี้ให้เธอตอนที่เธอหลับอยู่ ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ในใจฉันแอบเป็นห่วงเธอแค่ไหน ตอนนีีหกโมงเช้าเเล้ว เธอคงหลับปุ๋ยอยู่เเน่ ๆ เช้านี้ฉันหวังว่าตัวเองจะได้ยินข่าวดีว่าเธอาการดีขึ้น ไม่ใช่ว่าอาการเเย่ลง หากเป็นเเบบนั้น ใจฉันหล่นวูบไปเลย กลัวไปสารพัด กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป กลัวว่าเธอจะเป็นโควิดจริง ๆ กลัวว่าเธอจะอ่อนแอ ภาพเธอป่วยนอนซมอยู่ในหัวเต็มไปหมด ไม่อยากให้เธอไม่สบาย เข้าใจไหม :( ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนเข้มแข็ง อดทน แต่แค่คิดว่าเธอต้องทรมาน คงไอจนเจ็บคอเลยใช่ไหม อดทนเอาไว้นะ.. อยากอยู่ข้าง ๆ ปลอบโยน ดูแล แต่ความรักของเรามันห่างไกลกันอยู่เเล้ว ถึงกายจะห่าง แต่ใจฉันอยู่กับเธอเสมอนะ รู้ไว้ว่าเธอไม่เคยเดียวดาย ความรักของฉันมีค่ามากกว่าระยะทาง ฉันน่ะจะอยู่เคียวข้างเธอเองไม่ว่าเธอจะป่วยเป็นอะไร ฉันส่งพลังบวกทั้งหมดที่มีให้เธอ มองภาพร่างกายเธอต่อสู้กับโรคภัยไข้เจ็บ จินตนาการว่าระบบภูมิคุ้มกันของเธอคือกองทัพอันแข็งแกร่ง กำจัดเชื้อไวรัส และฟื้นฟูร่างกายให้กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม ในช่วงเวลาที่ฉันรอคอยให้ถึงวันที่เธอได้อ่านข้อความนี้ ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ คอยเฝ้าดูแลเธออย่างเงียบ ๆ ทุก ๆ เสียงไอ ทุก ๆ น้ำมูก ทุก ๆ อาการป่วย จะได้รับกำลังใจและความรักจากฉันคนนี้ ดังนั้น ต้องเเข็งเเรงนะเข้าใจไหม ฉันอยู่ตรงนี้ รอวันที่เธอจะกลับมาหาฉัน แข็งแรงและสุขภาพดีกว่าเดิม จงรู้ไว้ว่าเธอถูกโอบล้อมด้วยความรักจากฉัน เป็นเกราะป้องกันเธอจากทุกอันตรายยยยย ด้วยรัก กรชวัล