ถึง ไดอารี่ เอาไงดีล่ะ นั่งอยู่ตรงนี้ แต่ใจมันกลับสับสนไปหมด ความรู้สึกมันล้นเอ่อจนบรรยายไม่ถูก เหมือนพายุหมุนในหัวเลย คิดอะไรไม่ออก มีแต่ความรู้สึกเดียวที่ชัดเจน นั่นก็คือ ฉันน่ะคลังรักไอ้เหี้ยเฟิลสุด ๆ ไปเลย คำพูดมันดูเลื่อนลอยไปหมด อธิบายความรู้สึกที่มีต่อเขาไม่หมดเลยจริง ๆ เขาเหมือนดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงให้ชีวิตฉันสดใส เหมือนพระจันทร์ที่คอยนำทางในยามค่ำคืน เหมือนอากาศที่ฉันหายใจ มีเขาอยู่ข้าง ๆ ชีวิตก็ดูสมบูรณ์แบบ เต็มไปด้วยความสุข เสียงหัวเราะ และความมั่นคงที่ไม่ว่าอะไรก็เอาชนะไม่ได้ แม้จะแค่ทำกิจวัตรประจำวันธรรมดา ๆ ทุกช่วงเวลาก็ล้วนมีค่าและน่าจดจำ รอยยิ้มของเขาละลายความกังวลของฉันได้ทุกครั้ง สัมผัสของเขาร้อนแรงจนขนลุกไปทั้งตัว เสียงของเขาเหมือนเสียงเพลงกล่อมให้นอน หลับฝันดีทุกคืน เฮ้อ... ท่ามกลางความรักที่หวานชื่น กลับมีบางอย่างกดทับใจฉันอยู่เสมอ รู้สึกผิดบาป รู้สึกไม่ดีกับตัวเอง รู้ว่าไม่ได้เป็นคนรักที่ดีพอ ทำให้เขาผิดหวังหลายครั้ง พูดอะไรไม่คิด ทำอะไรไม่ดี คิดอะไรสั้น โกรธง่าย หงุดหงิดง่าย เสียใจจริง ๆ ที่ทำให้เขาเจ็บปวด รู้ว่าขอโทษเท่าไหร่ก็แก้ไขอะไรไม่ได้ แต่ก็อยากให้เขาให้อภัย อยากให้เขารู้ว่าฉันพยายามจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง พยายามจะดีขึ้น พยายามจะทำให้เขาสมควรกับความรักของเขา อยากเห็นเขายิ้มมากกว่าร้องไห้ อยากเห็นเขาหัวเราะมากกว่าเศร้า อยากให้เขารู้สึกว่าเขามีค่า รู้สึกว่าเขามีความหมาย รู้สึกว่าเขาถูกรัก.. ทุก ๆ วัน แพมรักเฟิล ด้วยรัก กรชวัล